جهانگیریان, شکیبا, صالحی, علیرضا. (1394). تأثیر عوامل توپوگرافی بر تغییرات کاربری و پوشش پارک جنگلی یاسوج طی سال های 1344 تا 1390. سنجش از دور و سامانه اطلاعات جغرافیایی در منابع طبیعی, 6(2), 89-106.
شکیبا جهانگیریان; علیرضا صالحی. "تأثیر عوامل توپوگرافی بر تغییرات کاربری و پوشش پارک جنگلی یاسوج طی سال های 1344 تا 1390". سنجش از دور و سامانه اطلاعات جغرافیایی در منابع طبیعی, 6, 2, 1394, 89-106.
جهانگیریان, شکیبا, صالحی, علیرضا. (1394). 'تأثیر عوامل توپوگرافی بر تغییرات کاربری و پوشش پارک جنگلی یاسوج طی سال های 1344 تا 1390', سنجش از دور و سامانه اطلاعات جغرافیایی در منابع طبیعی, 6(2), pp. 89-106.
جهانگیریان, شکیبا, صالحی, علیرضا. تأثیر عوامل توپوگرافی بر تغییرات کاربری و پوشش پارک جنگلی یاسوج طی سال های 1344 تا 1390. سنجش از دور و سامانه اطلاعات جغرافیایی در منابع طبیعی, 1394; 6(2): 89-106.
تأثیر عوامل توپوگرافی بر تغییرات کاربری و پوشش پارک جنگلی یاسوج طی سال های 1344 تا 1390
1دانشجوی کارشناسی ارشد جنگلداری، دانشکده کشاورزی، دانشگاه یاسوج
2استادیار دانشکده کشاورزی، دانشگاه یاسوج
چکیده
در این تحقیق، تغییرات کاربری وپوشش در منطقه پارک جنگلی یاسوج و تأثیر عوامل توپوگرافی منطقه بر آن در دورة زمانی بین سالهای 1344 و 1390 با استفاده دادههای عکسهای هوایی 1:20000، تصاویر پانکروماتیک ماهوارهای IRS-P5 (2011) و تصاویر گوگل ارث (2011) مورد ارزیابی و پایش قرار گرفت. دو سری عکس در دو نمایشگر مجاور هم با روش مقایسه و تفسیر همزمان تفسیر و مقایسه شدند. برای انجام این کار بعضی از مشخصههای کاربری و پوشش اراضی در قطعات نمونه مشابه از لحاظ موقعیت مکانی در یک شبکه آماربرداری تصادفی دیجیتالی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان میدهد که در طول این دوره زمانی، در حدود 60% از قطعات نمونه در طبقات مختلف ارتفاعی و شیب، از لحاظ تغییرات کاربری و پوشش اراضی تغییر نکردهاند. از اینکه بیشترین تغییر کاربری و پوشش اراضی به صورت همزمان در مناطق کم شیب، و کمترین آن در مناطق پرشیب اتفاق افتاده است، چنین استنباط میشود که توپوگرافی به خصوص شیب، عامل مهمی در حفاظت از پوشش جنگلی در این گونه مناطق میباشد. حفاظت نسبی از منطقه پارک میتواند عاملی مهم برای جلوگیری از بروز تغییرات عمده در این منطقه باشد. برای بررسی تغییر در الگوی پراکنش پایههای چوبی بالغ که بلوط ایرانی گونه غالب آن را تشکیل میدهد، دورة زمانی 50 سال، زمانی چندان طولانی نمیباشد. افزایش مسیرهای پیادهروی و جادههای خاکی در دهههای اخیر مؤید نیاز جامعه برای برنامهریزی بیشتر برای تفرج غیر متمرکز در این منطقه میباشد.